Gecenin karanlığında, ışığını ardına takmış, bilmediğim bir yöne gidiyor adres bilmeyen bir kurşun…

Kimine umut, kimine hayat, kimine ise ölüm getirmek için.

Ben, kurşunun ardındaki Tekbir sesini duyunca, umutlandım.

Yanımdaki mevziden gelen Tekbir sesinin, can dostumun olduğunu duyunca, orada hayat devam ediyor diye mutlu oldum.

Kurşunun değdiği hedefte anlamsız bir bağırtı geliyor, birileri öldü…

 Yine mutlu oluyorum çünkü umudunu birilerinin ölümüne bağlamış bir maşanın ölüm çığlığı gibi geldi bana.

Gece kendi karanlığına dönünce bende dalıyorum uzaklara.

O an sevdiklerimin hayallerinin ayak seslerini duyuyorum başucumda,

Ve bende gidiyorum bana gelen sevdiklerime.

Acılarımı, yalnızlığımı, bazen de karamsarlığımı silahımla beraber sırt çantamın içine atıyor, kaygıların kararttığı karanlığın tam ortasından sevdiklerime gidiyorum, onlarında bana geldiğini bilerek.

Aslında bazen bana edilmiş bir duanın gücüne sığınmak istiyorum, bir ses, bir fısıltı bekliyorum.

Beni duysunlar diye ufaktan mırıldanıyorum.  

Beni yakınımdakiler değil, yüreğinde taşıyanlar duyar, biliyorum.

Ben, beni duyanlara gidiyorum, onların sesime geldiklerini bilerek.

Ben iç alemimde sevdiklerime giderken, birden yolumun üstüne tamda önüme, ölümün el bombası düşüyor ve zeytin dalları kadar yakın oluyorum Afrine.

Umuduma ve inancıma sarılıyorum, tekbir sesleri benden yükseliyor, ben sevdiklerime, sevdiklerim bana kucak açıyor, ölüme engel olmak için…

Tarihte okuduğum sayfalar şimdi yürüdüğüm diyar olmuş bana.
Kitaplarda uzak kılınan mazlum coğrafyam meğer ne kadar da yakınmış bana.
Zeytin ağaçlarında ötüşen kuşların sesi benim nefesime karışıyor.
Sevdiklerimle olan mesafem o kadar kısalıyor ki, ben sevdiklerime koşuyorum, sevdiklerim bana…

Hayal dünyamda sevdiklerimle zamanın nasıl geçtiğini fark edememişim.
Kıyameti andıran topların, tankların, tüfeklerin sesiyle irkiliyorum. 
Şafağın ilk aydınlığına yakalanmışım meğer sevdiklerimle.

Şimdi çıktığım tepenin ardından Afrin’i görüyorum…

Geceyi ardıma almışım, bulutlara baş değdirmişim.

Umut yüklenmişim, umut olmuşum, çalınan hayatların gözlerine doğan güneş gibiyim şimdi.

Meğer hayalimde yaşattığım sevdiklerimin yanında, hayalleri çalınan sevdiklerim varmış, uzak bildiğim…

Şimdi içinde olduğum diyarlarda.

Şimdi umudumu daha da büyütüyorum, 
Bingöl’lü bir asker olarak…